در تولید مصالح ساختمانی ، به ویژه ملات مخلوط خشک ، اتر سلولزی نقش غیرقابل جبران دارد ، خصوصاً در تولید ملات مخصوص (ملات اصلاح شده) ، یک بخش ضروری و مهم است.
اتر سلولز محلول در آب از سه جنبه نقش مهمی در ملات بازی می کند: اول ، توانایی عالی در نگهداری آب آن. دوم ، تأثیر آن بر قوام ملات و ریزگردن. سوم ، تعامل آن با سیمان.
اثر نگهدارنده آب سلولز اتر به جذب آب پایه ، ترکیب ملات ، ضخامت لایه ملات ، میزان تقاضای آب ملات و مدت زمان تنظیم مواد تنظیم بستگی دارد. احتباس آب اتر سلولز به خودی خود از محلول و کمبود آب اتر سلولز است. به خوبی شناخته شده است که اگرچه زنجیره مولکولی سلولز حاوی تعداد زیادی از گروههای OH بسیار آبرساننده است ، به دلیل تبلور بالای ساختار سلولز در خود محلول نیست. هیدراتاسیون هیدروکسیل به تنهایی برای پرداخت پیوندهای قوی هیدروژن بین مولکولی و نیروهای Van der Waals کافی نیست. بنابراین ، آب فقط می تواند متورم شود و حل نشود. هنگامی که جایگزین ها به زنجیره مولکولی وارد می شوند ، نه تنها جایگزین ها زنجیره هیدروژن را از بین می برند ، بلکه پیوند هیدروژن بین زنجیره ای نیز به دلیل گوه تعویض بین زنجیره های مجاور شکسته می شود. هر چه تعویض ها بزرگتر باشند ، فاصله بین مولکول ها بیشتر می شود. هرچه اثر تخریب پیوند هیدروژن بزرگتر باشد ، شبکه سلولزی گسترش می یابد ، محلول موجود در اتر سلولز به محلول در آب تبدیل می شود و تشکیل محلول ویسکوزیته بالا است. با افزایش دما ، هیدراتاسیون پلیمر کاهش می یابد و آب بین زنجیرها اخراج می شود. هنگامی که کم آبی بدن کافی باشد ، مولکول ها شروع به جمع شدن می کنند و یک شبکه سه بعدی از ژل ها را تشکیل می دهند که به بیرون خورده می شوند. عواملی که در احتباس آب ملات تأثیر می گذارد شامل ویسکوزیته اتر سلولز ، مقدار افزودنی ، ظرافت ذرات و دمای سرویس می باشد.
